Ἄξιζε;

Αὐτό ἦταν λοιπόν; Τόσα λίγα τά ὑπάρχοντα τοῦ ἐξόριστου καιροῦ;

Δύο καρέκλες δίδυμες, νά κάθεται ἡ ψευδαίσθηση μέ τήν ἀνάγκη, βιβλία, στενά ρούχα μερικές φωτογραφίες ἀγνώστων, ὅλα μέ τάξη σέ κούτες, μά μέσα μου ἡ μετακομιδή κομμάτια, κύματα σπασμένα, ἀποσπάσματα ἄοπλα παγωμένα σέ σωρούς, σέ ἱστούς ὁμαδικούς, ὁστά κρεματόρια καί θάλαμοι δακρύων, γράμματα ἀγνοούμενα καί φλέβες συρματοπλέγματα, στό ὁλοκαύτωμα τοῦ ἑνός. Ἄξιζε.

Κ.ΜΟΥΣΣΑΣ